W pustyni i w puszczy*

Podczas naszej krótkiej wizyty w Chile postanowiliśmy trochę pozwiedzać (aplauz!). W związku z tym najpierw zwiedziliśmy dwie laguny w Rezerwacie Flamingów, a następnie wybraliśmy się do el Tatio, aby podziwiać gejzery.



Część rezerwatu Flamingów znajduje się na najsuchszej pustyni solnej na świecie. Krajobraz jest imponujący. Nie mogliśmy jednak polizać żadnej solnej bryły, bo grożą za to mandaty (masakra). Musieliśmy się zachowywać jak normalni ludzie. Dodatkowo w rezerwacie były różowawe flamingi, które wbrew powszechnemu prawu, nie narobiły Kamilowi na głowę.

Kolejnym przystankiem tej wycieczki była laguna wysokogórska, która charakteryzowała się niską temperaturą i pięknym położeniem. W ramach ciekawostek powiemy wam, że kiedyś postanowiono tę lagunę zarybić. Zdecydowano się na pstrągi. Okazały się one jednak nadzwyczaj agresywne. Najpierw wyżarły całą florę i faunę jeziora, a kiedy już nic nie zostało zjadły siebie nawzajem. Od tamtej pory w jeziorze nie ma nic.

W drodze powrotnej, w miejscu, gdzie jedliśmy obiad zastaliśmy niecodzienną sytuację. Osoba, która najciekawiej zinterpretuje, co przedstawia poniższe zdjęcie, wygra danie obiadowe z głównym bohaterem zdjęcia w restauracji KFC**. (O odpowiedzi prosimy w komentarzach.)

Kolejna wycieczka wymagała od nas sporo poświęceń. Po pierwsze, musieliśmy wstać o 3 (w nocy!).  Po drugie, spędziliśmy dwie godziny w trasie, na drogach mocno odbiegających od standardów autostrad niemieckich, polskich, ukraińskich, a nawet mongolskich. Po trzecie, temperatura na miejscu przebiła aktualne warunki w Polsce! Kiedy dotarliśmy do celu było tam -12 stopni!!! Z drugiej strony, nie często ma się okazję oglądać gejzery.

Tym razem w drodze powrotnej, nie zobaczyliśmy żadnej kury na kaczce, ale za to widzieliśmy tysiącletniego kaktusa. Droga do niego wiodła przez niedostępną Dolinę Kaktusów (Valle de los Cactuses). Trasa wymagała pewnej sprawności fizycznej (ale cóż to dla nas po Inca Trailu ;)). Na potwierdzenie tych słów dodamy, że dwie osoby (w tym jeden z przewodników) skąpały się w rzeczce, która biegła wzdłuż trasy. Tak nam się ten spacer spodobał, że objęliśmy prowadzenie (tak, tak Michał, my-ludzie bez kondycji) i pomagaliśmy w trudniejszych momentach reszcie grupy. Przy okazji dowiedzieliśmy się, że kaktusy rosną jedynie centymetr rocznie (przykro mi Krzysiek!), dzięki temu łatwo ocenić ich wiek.

Tą opowieścią kończymy póki co nasze dotychczasowe  intensywne zwiedzanie. Od jutra rozpoczynamy kilka dni lenistwa w Argentynie. :)

* Puszczy nie było, ale i tak było... fajnie

** Michał, oferta nie obejmuje kubełków!

Ania

Pełny ekran